Τρεμω καρδια μου, τρεμω αποψε καθως η νυχτα περνα....Δεν ξερω τον λογο.. Μην με ρωτας...Νιωθω να χανω την αναπνοη μου και το οξυγονο μου ξαφνικα μου φαινεται λιγο...Μια ζαλη.. .. Φοβαμαι...

ΣΟΥ ΠΗΡΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

ΚΑΙ ΑΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ

ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΣ

ΠΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ

ΠΟΝΑΣ ΠΟΛΥ...

Ας είναι ψέμα... Μα μπορώ να ζήσω με αυτό..
Ας είναι απάτη... Εγώ την αγαπώ...
Ραντεβού με το όνειρο.. Ραντεβού με τη ζωή...
Μια νύχτα και πάλι μαζι..
Μια στιγμή όπως παλια, ραντεβού στην παλια γειτονιά..
Μείνε λιγο.. ξέρω..
Τρέξε καρδιά μου να προλάβεις.. Τρέξε να προλάβεις τα χρόνια που έχασες...
Τρέχω, πλάι σου..
Το τρένο θα φύγει, εσύ?
Ξέρω... και εσύ...
Να προσέχεις...

Μάνα σαν έφυγες μακριά, τα δάκρυα ριζώσαν ,
Μάνα μέσα στα δάκρυα, τα χείλη μου νεκρώσαν,
Τι λέξη θες να βρω να πω; Τι να σου ψιθυρίσω;
Χωρίς εσένανε να ζω, πως να το συνηθίσω;

Έκλαψε μόνη ... ώρα πολλή και ύστερα ψιθύρισε σαν να μιλούσε σε μιά αόρατη φιγούρα:

 Μόνο για μία στιγμή να μπορούσα να ξεφύγω από την πραγματική ζωή, και να ζήσω για λίγο το όνειρο. Μου λείπεις. Περνάει ο καιρός.. Και μου λείπεις όλο και περισσότερο. Ευχή και κατάρα ήσουν για μένα.. Έζησα την μεγαλύτερη αγάπη με κάποιον που είμαι καταδικασμένη να μην έχω ποτέ. 

Ευχή και κατάρα να αγαπάς... Ευχή γιατί η καρδιά σου μπορεί και αγαπά αληθινά, κατάρα γιατι το μυαλό σου δεν θα ξεχάσει ποτέ .... 

Και αν καποτε εζησες το δικο σου παραμυθι... ερχεται η ωρα που ολα θα σβησουν. Ερχονται καποιες στιγμες που τα εμποδια μοιαζουν απο χερι μαγικο. Σαν φτιαγμενα για να σου καταστρεψουν οτι σε κανει ευτυχισμενο. Ερχονται στιγμες που ολα γινονται σκοτεινα .. διχως ελπιδα.. διχως αγαπη... και αν ρωτησα γιατι..; κανεις δεν μου απαντησε. κανεις δεν ηξερε να μου πει γιατι καποιοι ανθρωποι ειναι αναγκασμενοι να αποχωριζονται τους ανθρωπους που αγαπουν ...
... βαρκουλα ακυβερνητη τα θελω σου και αγρια κύμματα τα γραμμενα σου..

Μη μου λες , τι ειναι σωστο και τι ειναι λαθος. Μην μου λες ,τι αγαπω και τι μισω.
Μην ξεχνας πως ολο αυτο ειναι ενα παθος, και την αυγη εσενα΄ναι θα ονειρευτω.
Ξανα το ξερεις θα γυρισω , θα γυρισεις να ζητησεις ''Σ'αγαπω", θα γυρισεις , αγκαλια να σε κρατησω, σαν μωρο.

Καποτε κοιταγες τα ονειρα σου καταματα, κοιταγες τα ονειρα σου και χανοσουν μεσα σε αυτα...τωρα χανονται αυτα μεσα σε εσενα... Μην αφηνεις τον χρονο να σου καταστρεφει αυτα που εχτισες ακομη και αν ειναι ονειρα... που κατοικουν στο μυαλο σου , χρονια τωρα και σε κανουν να κυνηγας τις στιγμες... Μην ξεχνας πως η ζωη ειναι ενα παιχνιδι.... Μια κερδιζεις μια χανεις... οσο καλος και αν εισαι ... οσο καλος και να εισαι παντα αυτο θα συμβαινει ... παντα θα εχεις εναν αντιπαλο... ειτε τη μοναξια ... ειτε τον πονο... Οταν θα κοιτας πισω σου και θα βλεπεις συντριμια να σκεφτεσαι οτι αυτα θα κανουν μια πιο γερη βαση για τα νεα σου ονειρα....

Ομορφα τραγουδια που μιλουν για αγαπη θα γραψω για σενα αποψε, τα φωτα θα κλεισω και θα ακολουθησω εκεινη τη φλογα που τρεμοπαιζει στο βαθος. Θα φυγω μακρια και μαζι μου το χρονο θα παρω, να μην αφησω μητε μια αναμνηση πισω μου. Να τρεξω στους διαδρομους της ψυχης και να φωναξω πως φευγω. Φευγω μιας και ο κοσμος που μου φτιαξατε δεν με χωρα. Και τα τραγουδια αγαπης θα παιζουν σιγα..τις μελωδίες εκεινες θα ακους και θα μαγευεσαι σαν να΄ταν οι σειρηνες.Δεν ειναι αυτες. Ειναι ολα εκεινα που αγνοουσες απο καιρο.

Ψιθυροι τα λογια μου, καμενο χαρτι τα γραμματα που σου εγραψα δηθεν για να σου δωσω, θολες εικονες οι αναμνησεις και απλα δυο σταγονες τα δακρυα μου.. Ισως ετσι να επρεπε να ειναι.. Μα ερχονται και καποιες στιγμες που κοιτω απο το παραθυρο μηπως και σε δω καπου εκει στο βαθος να ερχεσαι και παλι..

Ασε με να κοιμαμαι στην αγκαλια σου... Και ασε την μουσικη να παιζει..Μου αρεσει να ακουω αυτη τη μελωδια...Την αποτυπωνω στο μυαλο σαν αγκαλια.. Και τις ωρες που μονη μου ξαπλωνω ακουω αυτη τη μελωδια και εισαι και εσυ εκει... Εκει να μου ψιθυριζεις τους στιχους.. Και ετσι περναει πιο γρηγορα το βραδυ.. Και ετσι γινεται πιο ελαφρια η μοναξια μου... Μην μου λες αλλα λογια... Μην μου πεις αλλες κουβεντες..Φτανει...Απλα να μου λες τους στιχους εκεινους.. Τραγουδα ΄μου την μελωδια... Αγκαλιασε με ..Και κανε μου παρεα μεχρι να κοιμηθω.. Μην με αφηνεις μονη μου.. Δεν θελω να ειμαι μονη μου.. Δεν μου αρεσει να ειμαι μονη μου...Μια μελωδια... Τι γλυκο να εχεις μια αγκαλια...Τα ονειρα γινονται πιο ομορφα...

Ενα αδειο δωματιο, πνιγμενο μεσα στον καπνο.. Αδειο δωματιο και σε μια γωνια εγω.. Δεν υπαρχει κανεις..Δεν υπαρχει τιποτα..Δεν υπαρχω ουτε εγω τελικα..Ταξιδευω.. Απλα ταξιδευω.. Στα μονοπατια που μονη μου φτιαχνω.. Κανεις δεν ακολουθει.. Κανεις δεν ερχεται να δει πως ειναι εδω..Εδω στα μερη του μυαλου μου.. Στα παραμυθια μου.. Ονειρο ηταν και περασε λεω στον εαυτο μου.. Ονειρο που εσβησε.. Χανομαι, χανεσαι.. Και απλα μια μελωδια μας φερνει λιγο πιο κοντα.. Δυο στιχοι κοβουν τις αποστασεις...Και το χθες χανεται και αυτο.. Το αυριο ειναι διπλα μου..Μου δειχνει το δρομο και παλι χανεται και αυτο.. Τιποτα δεν υπαρχει...Χαραζω γραμμες και ονειρευομαι πως αυτες ειναι γραμμες της ζωης.. Απο την μια εγω..Και στις αλλες αυτοι που φευγουν..Φευγουν..ισως συναντιθηκαμε ..Μα ηταν ενα σημειο μονο ... Μετα ευθεια....Και αλλα σημεια... Αυτοι που θα ερθουν και με τη σειρα τους θα ξαναφυγουν.. Τιποτα δεν υπαρχει...Μια μελωδια μονο..Μονο αυτη...Εμεινε να μου κανει παρεα εκει που θα επρεπε να υπαρχω..Μα μενει και αυτη μονη εκεινες τις στιγμες που εγω χανομαι.. Παραμυθακια ... Πες μου παραμυθακια να ξεχασω τα ονειρα μου..Μονο αυτο... Καληνυχτα...

Τρεμω καρδια μου, τρεμω αποψε καθως η νυχτα περνα...Νιωθω να χανω την αναπνοη μου και το οξυγονο μου ξαφνικα μου φαινεται λιγο...Μια ζαλη.. .. Φοβασαι ? Εγω οχι... Δεν φοβηθηκα..Δεν φοβαμαι...Μα ειναι ομως κατι βραδια...Που , να.... Η μοναξια ειναι βαρια... Και νιωθω να με πνιγει... Μα παταω γκαζι και αφηνω πισω τον πονο και τον φοβο... Νεα μου ζωη..Νεα μου αγαπη...Νεε μου εαυτε..ΧΑΜΟΓΕΛΑ! Ανοιξε το παραθυρο και παρε το οξυγονο που ζητας!

Ονειρακι μου γλυκο, γλυκο μου ονειρακι,
αποψε σαν η νυχτα 'ρθει σου στελνω ενα φιλακι
και σαν σκια θα σε ακουμπησει καθως εσυ κοιμασαι
μην τυχει και ξυπνησεις αφου το σκοταδι ξερω πως φοβασαι.......

Οχι. Οχι. Οχι. Δεν μπορω. Δεν μπορω σου λεω. Δεν μπορω να καταλαβω.
Μου ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβω. Θελω μονο να μου πεις αν ειμαι κατι για σενα. Εστω κατι. Τοσο δα, Μικρο. Γιατι ποναω τοσο; Γιατι δεν μπορω να σε αφησω σε μια γωνια του μυαλου; Θα ηθελα να μπορω να σου παιξω μια μελωδια στο πιανο. Μια μελαγχολικη μελωδια που θα εκφραζει τα συναισθηματα μου. Θα ηθελα να μπορουσα να σου ζωγραφισω σε ενα πινακα τα δακρυα μου. Θα ηθελα απλα να εχω δυο λεξεις να σου πω οταν θα σε κοιταξω. Μια ψυχη μικρου παιδιου τωρα και η δικη μου, ζητιανευω για ενα σου φιλι. Σαν τα μικρα παιδακια και εγω. Που κανουν ποτε ναζια και ποτε υστεριες μεχρι να τα αγκαλιασεις και να τους πεις οτι τα αγαπας. Τι αλλο να πω τουτη την ωρα λοιπον; Ουτε τη μελωδια θα σου γραψω, ουτε τον πινακα θα σου φτιαξω. Μπορω απλα να προσπαθησω λιγο παραπανω για αυτες τις δυο λεξουλες. Ισως να ειναι το ΄σε αγαπω΄ ισως το ΄μου λειπεις΄ισως το ΄σε σκεφτομαι΄.

Προσπαθω να σκεφτω πως θα ειναι οταν θα εχεις φυγει απο τη ζωη μου. Καλυτερα να πω , απο το ΄νησι μου΄ . Απο τη ζωη μου δεν θελω να φυγεις. Σε αγαπαω παρα πολυ. Ισως περισσοτερο απο οσο θελω..απο οσο μπορω να αντεξω. Μακαρι να μην εφευγες..Εφτασα να πω, μακαρι και να μην εφευγα! Να μην χανομασταν. Μακαρι να μπορουσα να σε εχω για λιγο δικο μου χωρις πρεπει, μη και οχι. Μακαρι να με αγαπουσες. Μακαρι να μην υπηρχε εκεινη στη ζωη σου.

Μακαρι να μην σε γνωριζα ποτε... δεν μου αρεσει που το λεω αυτο αλλα μακαρι να μην ερχοταν ποτε εκεινη η καλοκαιρινη μερα, που ενα αστειο μας εφερε τοσο κοντα.. Μακαρι να μην εμπαινα ποτε στη ζωη σου και εσυ ποτε..ουτε για μια στιγμη να ζουσες απο τις στιγμες μου...
Λυπαμαι πολυ που το λεω αυτο αλλα ποναω τοσο πολυ σε καθε σου σκεψη, αντιδραση, κινηση, λεξη....που δεν θελω να ζω κοντα σου..Μα δεν θελω να ζησω και μακρια σου..Τι ειρωνια! Το συνδρομο της ηλιθιας γυναικας; Μαλλον αυτο εχω! Μου χαριζεις ομορφες στιγμες..μα μπορεις σε ενα λεπτο να μου χαλασεις το παραμυθι..Και αλλες φορες, με φερνεις στην κολαση και μετα με ενα μαγικο φιλι με ταξιδευεις σε μερη που κανεις δεν εχει δει... σε εναν παραδεισο .. Καθε φιλι σου και μια οαση....καθε αγγιγμα σου..γλυκο νερο στην ερημο..
Και η φωνη σου που μου ψιθιριζει λογια ομορφα..λογια γλυκα...λογια..υπεροχα ... ειναι μια λεπιδα...μια λεπιδα που γυαλιζει απειλιτικα σε καθε λαμψη που ξεφευγει απο τα ματια σου..τα υπεροχα αυτα ματια....
Μακαρι να μην σε γνωριζα ποτε...οχι γιατι μετανιωσα για ολα αυτα που ζησαμε μαζι...αλλα για ολα αυτα που δεν θελω να ζησω στο μελλον...
Δεν θελω να σε δω να χανεσαι μεσα στο πληθος σαν να εισαι και εσυ ενας περαστικος..Δεν θελω να ερθει η στιγμη που θα ανακαλυψω πως δεν ησουν αυτο που ονειρευτηκα..
Θελω να πιστευω πως συναντησα στη γη εναν ακομη αγγελο...
Μα δεν υπαρχει επιλογη σε τουτο το σημειο...
Τι και αν πονεσω αλλη μια φορα; ...
Η ζωη κερνα πονο και εσυ λες ευχαριστω που δεν ηταν πολυ μπομπα...


(Και για να μην ξεχναμε!
Τρελλη ειμαι ..οτι θελω κανω...και αναφορα σε κανενα δεν θα δωσω! θα βγω θα γλεντησω θα ξεδωσω! και αν θελω να φουνταρω....θα το κανω!!!!!!!!!!!!!!
Η ζωη ειναι πολυ πουτανα..την πληρωνεις που την πληρωνεις...τουλαχιστον γμ και λιγο!)

Γιατι τρεχεις να κρυφτεις απο τα ονειρα σου;
Θυμησου πως καποτε εσυ τα κυνηγουσες....

Ζησε, γελα, χαμογελα η ζωη ειναι μια τρελλα!

Αντεξα και αυτο το βραδυ..
Η απουσια σου ηταν πολυ αισθητη το βραδυ που περασε... Ενιωθα πως ειχα αφησει ενα κομματι μου καπου πολυ μακρια, καπου τοσο μακρια, που δεν αντεχα να ψαξω να το παρω πισω... Εφυγες.. Αυτο ειναι αληθεια... Τι κριμα που ωραιο τελος υπαρχει μονο στα παραμυθια..Τι κριμα που τελειωσε αυτο το ομορφο πραγμα που καποτε ειχαμε εμεις οι δυο... Τι κριμα που με εκανες να φτασω στο σημειο να νιωσω πως ηταν λιγο.. Τι κριμα που σκοτωσες ενα κομματι απο την αγαπη μου..Ενα κομματι απο εμενα..Τι κριμα.. Τι κριμα..Τωρα εισαι καπου μακρια.. και ξερω πως τελικα ναι...δεν μπορω να ψαξω να βρω αυτο που μου λειπει....

Εδω, σε αυτο το παγκάκι, καθομασταν μαζι.
Ηταν Γεναρης..και ειχε ήδη σκοτεινιασει..Καθόμασταν,
χωρίς να δινουμε σημασια στη βροχη.
Σε αυτο εδω το παγκάκι,
με τους φοίνικες στο πλαι..
Σε αυτό εδω το παγκάκι,
με την μεγαλη βοκαμβίλια κοντα.
Σε αυτο εδω το παγκάκι...που τωρα...
καθομαι και σκεφτομαι ολα αυτά που περασαμε..
Εκεινο το βράδυ.. το βραδυ του Γεναρη.. Λιγες μερες..
Πριν το τέλος..Θυμαμαι εκεινες τισ στιγμες σαν να
ήταν μόλις χθες..
Αν διαβασεις ποτε, αυτο που γραφω τωρα, να ξερεις
πως πανω σε εκεινο το παγκάκι χάραξα κατι για σενα...
Για σενα....


Και να θυμασαι αυτο..
¨τα λογια της καρδιας, για εναν αγγελο¨
Καποια μερα θα καταλαβεις γιατι..