Λογια σκορπια, λεξεις, γραμματα, αγαπη...

Το παραθυρο ανοιξε με δύναμη και ο αερας ξεχυθηκε στο αδειο δώματιο..Εκείνο το δωμάτιο που κάποτε ειχαμε γεμισει με αγαπη και πάθος.. Θέλω να αφησω πισω αυτο το σπιτι, μα δεν μπορω να αφησω αυτο το δωματιο..οτι σε θυμιζει θελω να το κρατησω φυλαχτο...Ποσο σε αγαπησα παραδεισε μου, χανομουν κοιτωντας τα υπεροχα ματια σ, και παραδινόμουν στην αγκαλια σου... Πως να ζήσω μακρια σου; Μακρια απο την αγκαλια σου; Χωρις τα φιλια σου.....
Ο κρυος αέρας με έκανε ακομη μια φορα να επανελθω, και να κανω αυτο που ξεκινησα απο την αρχη..Εκλεισα το παραθυρο με προσοχη και στραφηκα στον καθρεπτη. Περπατησα αργα μεχρι το μπανιο και εριξα νερο στο προσωπο μου..Ολα μου φανηκαν ιδια.. οπως τοτε...τοτε που με κρατουσες στην αγκαλια σου...Μου ελειψε η αγκαλια σου.....
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ!!

Αστέρια και στάχτες....

Χθες βραδυ κοιτουσα τα αστερια που με κοπο τα εβλεπες πισω απο εκεινα τα σκοτεινα συννεφα. Και το φεγγάρι , είχε την απόχρωση του μισους, οχι, δεν ηταν το φεγγαρι που ηθελα να δω... Κοιτάζοντας τον ουρανο για πολυ ωρα, περιπλανηθηκα σε μερη ...γνωριμα... σε μερη που ταξιδεψαμε μαζι με το μυαλο.. Μια φωνη με έκανε να παρω τα ματια μου απο τον ουρανο και να κοιταξω γυρω μου, δεν ηταν κανεις, ή μαλλον , κανεις που να μπορω να δω, ήταν μια φωνη που μονο εγω ακουσα, και μονο εγω καταλαβα τι ηθελε να μου πει. Εψαξα με τα μάτια να βρω εκεινο το αστέρι λες και ηταν το μονο αστερι του ουρανου, το κοίταξα και καθως το φως του τρεμοσβηνε σαν κερι ,χαμογελασα. Ισως αυτο το αστερι να ειναι το δικο μου αστέρι... το κοίταξα σαν να περίμενα να μου πει κατι, ποσο ομορφα ειναι τα αστερια....
Αρκετη ωρα αργότερα σήκωθηκα απο εκεινο το παγωμενο παγκάκι και αρχισα να προχωρω προς το σπιτι.. Ξαπλωσα στον καναπε με τα ρουχα και δεν μπηκα στον κοπο να βγαλω ουτε τα παπουτσια μου. Είχα στο μυαλό μου ακομα εκείνη τη φωνη... Χωρις να μπορω να κοιμηθω, σηκώθηκα αργα και βγηκα στο μπαλκονι... το φεγγαρι ειχε χαθει... Ισως ηρθε σε σενα να σου πει ποσο σε λατρευω ...αστερι μου....

Θα γεμισω τον αερα χρυσοσκονη αφου τα αστερια τα κρυβουν τα συννεφα....

Ξεκινησε αλλη μια μερα, και εγω χαμενη ακομα σε παλιες αναμνησεις... Δεν δακρυζω οταν σε βλεπω να γελας σε αψυχα χαρτια, δεν κλαιω οταν σκεφτομαι εκεινες τις στιγμες που ειμασταν αγκαλια. Τωρα ολα ειναι απλα ενα ονειρο που ξυπνας και θυμασαι ακομα... Που θελεις τοσο να το ξαναδεις και να θυμιθεις την καθε σκηνη του... Η μερα περναει γρηγορα, δεν ειναι οπως πριν, τωρα ολα ειναι ... πολυ βιαστικα.... Εσυ; Μακρια... Εγω....Κοντα σου... Διπλα σου καθε στιγμη... Μα δεν μπορω να σε αγγιξω... Τι κριμα...Κοντευει πια το μεσημερι και εγω ακομα παραδομενη στις αναμνησεις να με πηγαινουν οπου αυτες θέλουν.. Μου αρεσει ομως που μπορω και θυμαμαι ακομα την μορφη σου, που μπορω να νιωθω ακομα να μου χαιδευεις το χερι και να μου ψιθιριζεις το πιο γλυκο Σ'ΑΓΑΠΩ .... Γλυκο οσο και εκεινο το φιλι που μου εδινες μετα...
Why do all good things come to an end?
Flames to dust..
Lover to friends..
why do all good things come to an end....?
Οσο μπορω θα σε κρατω δικο μου.... Και ας γινει η φλογα σκονη και σταχτη....απο την σταχτη μπορει να γεννηθει η φωτια..και ισως πιο δυνατη....
Just for you ....