Χθες βραδυ κοιτουσα τα αστερια που με κοπο τα εβλεπες πισω απο εκεινα τα σκοτεινα συννεφα. Και το φεγγάρι , είχε την απόχρωση του μισους, οχι, δεν ηταν το φεγγαρι που ηθελα να δω... Κοιτάζοντας τον ουρανο για πολυ ωρα, περιπλανηθηκα σε μερη ...γνωριμα... σε μερη που ταξιδεψαμε μαζι με το μυαλο.. Μια φωνη με έκανε να παρω τα ματια μου απο τον ουρανο και να κοιταξω γυρω μου, δεν ηταν κανεις, ή μαλλον , κανεις που να μπορω να δω, ήταν μια φωνη που μονο εγω ακουσα, και μονο εγω καταλαβα τι ηθελε να μου πει. Εψαξα με τα μάτια να βρω εκεινο το αστέρι λες και ηταν το μονο αστερι του ουρανου, το κοίταξα και καθως το φως του τρεμοσβηνε σαν κερι ,χαμογελασα. Ισως αυτο το αστερι να ειναι το δικο μου αστέρι... το κοίταξα σαν να περίμενα να μου πει κατι, ποσο ομορφα ειναι τα αστερια....
Αρκετη ωρα αργότερα σήκωθηκα απο εκεινο το παγωμενο παγκάκι και αρχισα να προχωρω προς το σπιτι.. Ξαπλωσα στον καναπε με τα ρουχα και δεν μπηκα στον κοπο να βγαλω ουτε τα παπουτσια μου. Είχα στο μυαλό μου ακομα εκείνη τη φωνη... Χωρις να μπορω να κοιμηθω, σηκώθηκα αργα και βγηκα στο μπαλκονι... το φεγγαρι ειχε χαθει... Ισως ηρθε σε σενα να σου πει ποσο σε λατρευω ...αστερι μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου