Είσαι πια μέσα στον καφέ μου, μέσα στα βιβλία, μέσα στην καρδιά μου… Δεν είσαι όμως μέσα στην αγκαλιά μου… Είσαι κάπου μακριά, ζεις μια άλλη ζωή… Δεν έχει σημασία ποσά χιλιόμετρα μακριά μου είσαι όμως.. Ξέρεις πολύ καλά ότι για μένα είναι σαν να είσαι εδώ..
Δεν μπορώ να σου πω πως νιώθω την κάθε μέρα που περνά, πως τα προβλήματα μου με πνίγουν. Και ας είναι ασήμαντα.. Νιώθω ότι δεν έχω κανένα μέρος να ηρεμίσω. Ξέρω πως είσαι μακριά, γίνεσαι δυνατός μέσα από όλα αυτά όμως. Γίνομαι και εγώ.
Σε βλέπω να μου χαμογελάς και κάπου εκεί ανάμεσα στους άλλους περαστικούς είσαι και εσύ και ας μην με πλησιάζεις.. Και ας μην μου μιλάς.. Μα ακούω την φωνή σου.. Μου λες σ’ αγαπώ.. Προσπαθώ να πιστέψω πως όλα γίνονται για καλό. Και ας έρθει το βράδυ εγώ θα είμαι ακόμα μόνη, να προσπαθώ να κάνω αυτό που πρέπει. Ίσως ήταν νωρίς, ίσως και να ήταν αργά, μα δεν ξέρω πως να νιώσω μετά από όλα αυτά.. Ξέρω ότι δεν θα σε ξεχάσω και πως θα σε αγαπάω.
Ίσως αύριο να γίνει ένα θαύμα και να είμαστε αγκαλιά όπως πριν. Μέσα στην αγκαλιά σου νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο… Πως νιώθεις άραγε;
Πως νιώθεις στην καινούργια σου ζωή;
Κάθε σταγόνα στον ωκεανό είναι και ένα σ’ αγαπώ που θα ήθελα να σ χαρίσω… Μα δεν μπορώ να σου πω όλα αυτά που νιώθω.. Είναι αδύνατον να σου πω τόσα πολλά..
Κάθε μέρα που περνάει είναι για μένα μια άδεια μέρα. Χωρίς εσένα να γεμίσεις με ένα χρώμα εύθυμο το φόντο της ζωής μου..