Οχι. Οχι. Οχι. Δεν μπορω. Δεν μπορω σου λεω. Δεν μπορω να καταλαβω.
Μου ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβω. Θελω μονο να μου πεις αν ειμαι κατι για σενα. Εστω κατι. Τοσο δα, Μικρο. Γιατι ποναω τοσο; Γιατι δεν μπορω να σε αφησω σε μια γωνια του μυαλου; Θα ηθελα να μπορω να σου παιξω μια μελωδια στο πιανο. Μια μελαγχολικη μελωδια που θα εκφραζει τα συναισθηματα μου. Θα ηθελα να μπορουσα να σου ζωγραφισω σε ενα πινακα τα δακρυα μου. Θα ηθελα απλα να εχω δυο λεξεις να σου πω οταν θα σε κοιταξω. Μια ψυχη μικρου παιδιου τωρα και η δικη μου, ζητιανευω για ενα σου φιλι. Σαν τα μικρα παιδακια και εγω. Που κανουν ποτε ναζια και ποτε υστεριες μεχρι να τα αγκαλιασεις και να τους πεις οτι τα αγαπας. Τι αλλο να πω τουτη την ωρα λοιπον; Ουτε τη μελωδια θα σου γραψω, ουτε τον πινακα θα σου φτιαξω. Μπορω απλα να προσπαθησω λιγο παραπανω για αυτες τις δυο λεξουλες. Ισως να ειναι το ΄σε αγαπω΄ ισως το ΄μου λειπεις΄ισως το ΄σε σκεφτομαι΄.