Κυριακή, Νοεμβρίου 23, 2008

Αντεξα και αυτο το βραδυ..
Η απουσια σου ηταν πολυ αισθητη το βραδυ που περασε... Ενιωθα πως ειχα αφησει ενα κομματι μου καπου πολυ μακρια, καπου τοσο μακρια, που δεν αντεχα να ψαξω να το παρω πισω... Εφυγες.. Αυτο ειναι αληθεια... Τι κριμα που ωραιο τελος υπαρχει μονο στα παραμυθια..Τι κριμα που τελειωσε αυτο το ομορφο πραγμα που καποτε ειχαμε εμεις οι δυο... Τι κριμα που με εκανες να φτασω στο σημειο να νιωσω πως ηταν λιγο.. Τι κριμα που σκοτωσες ενα κομματι απο την αγαπη μου..Ενα κομματι απο εμενα..Τι κριμα.. Τι κριμα..Τωρα εισαι καπου μακρια.. και ξερω πως τελικα ναι...δεν μπορω να ψαξω να βρω αυτο που μου λειπει....

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα και καλές γιορτές! γιατί τόσο πόνος στα έργα σου; αν κατάλαβα είναι δικά σου τα κείμενα. αισιοδοξία Λενια. Σύγγραφέας και γω, αλλά η ζωή ειναι ωραία έστω και μετά απο έναν χωρισμό...Τα δικά μου βιβλία έχουν κοινωνικό χαρακτήρα. Πάντως γράφεις υπέροχα.