Ο αερας στο δωματιο λιγοστευει, το φως εχει χαθει και εγω εκει ακομα με τα ματια πρησμενα να σκεφτομαι πως περναει ετσι ο καιρος...τραβαω το σεντονι πανω μου και νομιζω πως εισαι καπου εκει και θα ερθεις να με αγκαλιασεις και να μου πεις ποσο πολυ με αγαπας.. Μενω για ωρες να περιμενω να ακουσω τα δικα σουβηματα...μα τιποτα..το μονο που ακουγεται ειναι μια μελωδια...μια μελοδια που στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει.. Ειναι ολα στο μυαλο μου πια..δεν υπαρχει τιποτα..Μονο αγαπη μοναξια πονος δακρυα και πολλες ....αναμνησεις...
Θυμαμαι την πρωτη φορα που σε ειδα...δεν θα μπορουσα να φανταστω τοτε πως τωρα θα γραφω για σενα.. πως τωρα θα ζω για σενα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου