Δευτέρα, Ιουλίου 30, 2007

Χωρίς αντίο...

Το ξυπνητήρι χτύπησε για ακόμη μια φορά. Αυτός ο εκνευριστικός ήχος σημαίνει πως πήγε 9.00. πάλι πίσω στην καθημερινότητα, που είναι γεμάτη δουλειές. Τόσα που πρέπει να κάνεις κάθε μέρα.
Μια ζάλη με κυριεύει όταν σκέφτομαι πως πρέπει να φέρομαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τόσοι άνθρωποι γύρω μου που δεν έχουν ιδέα για το ποια είμαι τελικά.
Ο καθένας στο δικό του κόσμο. Και εγώ χαμένη στο παρελθόν…στο παρόν… στο μέλλον… κουρασμένη από τα παιχνίδια της ζωής. Με ένα παράπονο χαραγμένο στη καρδιά, στο μυαλό. Γιατί ζούμε τελικά; Τι σημασία έχουν όλα αυτά που γίνονται; Γιατί ζούμε σε ένα τέτοιο κόσμο; Πόσο σημαντική είναι η αγάπη;
Ερωτήσεις που περνούν αστραπιαία από το μυαλό μου σε κάθε αναποδιά.. και η ζωή γεμάτη τέτοιες ερωτήσεις. Συνέχεια πράγματα που πληγώνουν. Τι γίνετε επιτέλους; Γιατί όλα αυτά;
Πήγε 11.00 και ακόμα βρίσκομαι σε ένα δικό μου κόσμο. Όλοι γύρω με τα δικά τους προβλήματα.
Από την μια αυτά με απορροφούν από αυτά που με απασχολούν.. Από την άλλη και αλλά ΓΙΑΤΙ…
Όλη μέρα χαμένη στις σκέψεις και τις υποχρεώσεις, λίγος ο χρόνος για αυτά που πραγματικά θες..
Χαμένη σε ένα κόσμο ψεύτικο, γράφω μηχανικά πια, σημειώσεις ασκήσεις… όλα μηχανικά…
Περπατώ μηχανικά χωρίς να υπολογίζω βήματα, απλά με στόχο να κάνω αυτά που πρέπει. Χωρίς δεύτερη σκέψη περνώ στον απέναντι δρόμο, βλέπω κάποιους γνωστούς μα δεν χαιρετώ. Τίποτα το ενδιαφέρον. Βιτρίνες που στοχεύουν να εντυπωσιάσουν, ασήμαντες..
Ένα Όνειρο, μια κρυφή ελπίδα βαθιά μέσα μου κρυμμένη. Ότι θα σε δω κάπου. Μια ελπίδα που μένει ζωντανή όσο είσαι εδώ. Τώρα που θα φύγεις μακριά; Με ποια ελπίδα θα ζω; Ότι θα σε ξανασυναντήσω κάποτε;
Ίσως αυτό μου φτάνει για να αντέξω εδώ.
Μια μελωδία γνώριμη φτάνει κοντά μου.. Είναι το αγαπημένο σου τραγούδι…
Πόσα πράγματα γύρω σε θυμίζουν;
Είναι τόσα πολλά… Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί.. Χέρι χέρι…
Τόσες όμορφες στιγμές… που δεν θα ξεχάσω ποτέ… θέλω να τις φυλάξω όλες… Σαν θησαυρό… Τον θησαυρό που μου χάρισες εσύ… Πρίγκιπα μου…
Φτάνει το βράδυ και ακόμα σε σκέφτομαι…
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι που καθόμασταν μαζί, αγκαλιά με ότι μου χάρισες, δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου… Βλέπω φωτογραφίες μας.. Σε βλέπω να χαμογελάς… Δεν μπορώ να περιμένω άλλο…Θέλω να σε δω να μου χαμογελάς και πάλι.. Όπως κάθε φορά.. Μου λείπεις ήδη, και ας μην έχεις φύγει ακόμα… Το μπαούλο με τις αναμνήσεις μας έχει ακόμα χώρο για εικόνες, και γεγονότα… Μα δεν θα γεμίσει ακόμα…
Θα σου στείλω ένα γλυκό καληνύχτα και θα περιμένω να έρθει πάλι το επόμενο πρωί… Και μέσα στη βαρετή καθημερινότητα πάλι θα προσμένω ένα σου μήνυμα..

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

vale tin zoi sou se mia seira. iparxoun pragmata kai atoma pou mporoun na se kanoun pio xaroumeni. svise ton egoismo sou kai kane mia kainouria arxi. kapoia pragmata oso kai na prospathoume isos na min travane allo. mathe apo to parelthon, vres apantiseis kai ftiakse to paron kai to mellon. mporeis.

Ανώνυμος είπε...

agapi mou etc einai i zwi ti na kanoume kai kalitera tha itan na valeis se mia taksi tin zwi sou kai na min kollas sto parelthon koita mono to paron kai na min se noiazei ti tha erthei aurio zise tin kathe mera san na einai i teleutaia mono etc tha katalaveis to noima tis kai na ksereis panta tha uparxei auti i leksi... antio...

Ανώνυμος είπε...

agapi mou etc einai i zwi ti na kanoume kai kalitera tha itan na valeis se mia taksi tin zwi sou kai na min kollas sto parelthon koita mono to paron kai na min se noiazei ti tha erthei aurio zise tin kathe mera san na einai i teleutaia mono etc tha katalaveis to noima tis kai na ksereis panta tha uparxei auti i leksi... antio...

Ανώνυμος είπε...

kapoia stigmi pistevo na katalavei afta pou prepei...